هنوز سه ماه نگذشته، دلم واسه روزهای بی‏قراری و دربه‏دری دانشجویی تنگ شده! اون کویر...اون دل‏شورها...اون بی‏پولی‏ها...اون ناملایمات غریبی و غربت...گذشت! اما همین‏ها هم...الان که به این عکس‏ها نگاه میکنم، دلم تنگ میشود! از روزهای بی‏خیالی تا روزهای آمیخته به عشق! از آن روزها خاطره‏ای بیش نماند؛ فقط باید مقطع حساس را ره‏توشه آینده ام قرار دهم.

                  
این دو عکس فوق که می‏بینید، کیوسک تلفن شهرستان بشرویه است که معمولا در مسیر یزد به مشهد، اینجا و حدود یازده شب برای شام اطراق میکردیم! از این کیوسک خاطره‏های زیادی دارم؛ چه تماس‏های عادی با خانه‏امان و چه تماس پرالتهاب عاشقانه! ؛ که من توی راهم انشااله صبح مشهدم ...صبح می‏بینمت...خدانگهدار...
این کیوسک کنار این بلوار این شهر و با این نور زرد دل‏انگیز شبانه...واقعا خاطره‏انگیز بود..یادش بخیر!