سلامی بعد از بیست و چند روز اومدم دوباره اینجا بنویسم ، اعضای گروه هم فعلا بی خیالی طی کرده اند!...
امروز من وارد بیست و نه سالگی شدم و یک سال دیگر گذشت...
سالی که برایم به عکس پارسال، بسیار مفید و پربار بود و من بلاخره ‏ مرحله حساس تحصیلی رو هم پشت سرگذاشتم و حالا به دنبال یه موقعیت کاری و شغلی ...
البته این روزها نیز به علت فعالیت در ستاد انتتخاباتی خیلی سرم شلوغه که حتی وقت نمی کنم دومین دات ای ار  این وبلاگو شارژ سالیانه اش را پرداخت کنم که  نتیجه اش اینه که بازدید کننده ام نیز کم شده...
بهر حال این چند خط نشوتم تا کمی از فضای این روز های دور بشم ...
تا بعد!

                        

در یک شب سرد زمستانی قراری برقرار شد با یک عکاس، نویسنده و یک وبلاگنویس قهار، که عالمی داره واسه خودش...
چیزی که در برخورد اول بیشتر نمود پیدا کرد، سادگی و صمیمیتش بود و اینکه احساس راحتی کردم بعنوان یک همشهری و یک دوست که حدود سه سال ارتباط مجازی باهم داشتیم...
آقای "ح.س" معروف به آلبالو که دیگه الان بدجوری توی نت واسه خودش اسم و رسم به پا کرده...
یک دعوتی آلبالویی!  به صرف یک کاسه سیرابی شیردون! با اسانس سرکه و نمک و یک دنیا حرف گفته و نگفته که هرچند مجال اندک بود اما بعنوان اولین دیدار، شیرین بود و دلچسب...
حرفایی زدیم...
یک درد مشترک بین ما آدمهای مجازی اینکه اگه امثال ما اینجا رو بعنوان حریم و تنهایی و خلوت انتخاب میکنند، قطعا همیشه با مشکلاتی هم دست به گریبان بوده‏اند...
اینکه همه جنبه دنیای مجازی رو ندارند و هستند کسانی در پی سوء استفاده و ...
...با این حال یک مزیتش که بر معایبش میچربه، اینکه فراگیری و ارتباط راحت و بیواسطه است، که البته معایبش هم از همین مزیتش ناشی میشه!
من به عنوان یک مبتندی و کسی مثل آلبالو که در این دنیا و این وادی زندگی میکنه، درباره این قضیه اتفاق نظر داشتیم...
دنیایی آلبایویی از همان ابتدای آشنایی واسم جالب و جذاب به نظر اومد ...
"صادقانه" اولین مطلبی که من از وبلاگ "آلبالو"خوندم و وارد دنیای صمیمانه و پر رمز و رازش شدم...و شدم یکی از خوانندگان پرو پا قرص مطالب دل انگیز با طمع آلبالویی...
البته تو این مدت وبلاگنویسی خودشو بیشتر متنوعتر کرده و بلاگهای "روزهایی به طعم آلوچه"، "سنجاق قفلی"، وبلاگ گروهی"این چند نفر"، "زوم"و...سایت های رسمی و مستقل "یک نفر دات کام"، "هفت روز دات نت" رو میتونید ببینید.

چند روز برزخی...این روزها...اعلان نتایج ترم آخر!
پایانامه...
برگه‏های اتمام کارآموزی...
تصویه حساب مالی...
و دست آخر؟

تو اون دوران، هنرجوی هنرستان بودم، پر شروشور، ناآرام و پراحساس و طغیانگر! که هراز چندگاهی هم مطالبی، بیشتر به عنوان روزنوشت، می‏نوشتم که بیان اون بعد از 10 سال، شاید خالی از لطف نباشد!
این قسمت: قهقهه
امروز روز دیگری است، از روزهای نه چندان سرد پاییز...طی امروز اتفاقات خاصی افتاد...مطابق هر هفته، دوشنبه ها سه زنگ اول مبانی‏کامپیوتر داشتیم‏‏ که البته امکان حذف این درس زیاد است؛ چون پیشنیاز این درس رعایت نشده وبرایمان رعایت نکرده‌اند! وباید بگویم که دیر به ما گوشزد کردند و من و  دو نفر از بچه‏های صنایع شیمیایی باید این درس را از حد انتخاب‏واحد حذف کرده و غصه سه واحد تلف شده در این ترم را بخوریم* که چنین گشت و دنیا بر وفق مراد مانگشت!!
پس از خوردن زنگ سوم!(به صدا در امدن زنگ) منتظر زنگ چهارم برای حضور در کلاس ورزش 5 در حیاط هنرستان حاضر شدیم...
چه زنگی...! چه حالی ...چه اتفاقی..نه آبرویی و نه فوتبالی..! و نه...بگذریم...
دراین زنگ، من به اتفاق وحید، نزدیکترین دوست و همکلاسی‏ام، در یک تیم شش‏نفره شروع به بازی کردیم...در ابتدای بازی با چند شوت و چند پاس! خودمو به ادامه بازی امیدوار کردم! که در یک...! بله در یک درگیری برای زدن توپ، با سر...با زیرکی حریف...محکم به زمین وسط مدرسه خودم!(اصطلاحا این پسره الدنگ زیرمو خالی کرد!) که زمین و زمان در چشم من تیره و تار گشت و یک روز تلخ از دفتر زندگی‏ام در مدرسه رقم خورد...
با این حادثه و اتفاق، شخصیت‏ام در نظر بچه‏های کلاس ورزش 302 ، خرد و مضحک جلوه کرد...و مرا با چند قهقه .... مورد تمسخر قرار دادند... که با این اتفاق همان بهتر که آب بشوم و در زمین فرو بروم...و با وجود اینکه هنوز بچه‏ها مشغول بازی بودند روانه خانه شدم...
بله، ...پس از آمدن به خانه، در صورتیکه دو زنگ بعد از ورزش، درس اصول‏اندازه‏گیری داشتم، نرفتم...به سراغ کمک‏های اولیه رفتم تا خراشهای وارده در منطقه آرنج و مچ دست چپم را مداوا کنم...ولی هنوز که هنوزه، الان که ساعت 6 و 30 دقیقه بعداظهر یا بهتر بگویم با این تاریکی هوا، شب...هنوز دست چپم از کتف تا مچ دستم درد محسوس و رنج‏آوری دارد که احتمال میرود از جا در رفته باشد. 28/7/1376
توضیح *: اون اوایل نظام جدید ما اینهو موش آزمایشگاهی بودیم!! هر روز یه قانون، یک تبصره جدید...آخرشم نفهمیدم با دو ترم مشروطی چطور دیپلم گرفتم!

                   
نمی‏دونم بلاخره این روزهای آخر چگونه بسر خواهد امد، اما به قول شاعر شکم سیر معاصر: چون میگذرد غمی نیست!
بعد حدود دوماه می بروزم! این مطلب هم  واسه اتمام حجت با خودم و التماس دعای شما...
این بلاگ طی همین دوران تحصیل تو این غربت بنا شد...گذران در این روزگاری که حال و به امید خدا تا سه هفته‏ای دیگر رو به اتمام است.
همیشه مسئله بلاگیدن برایم جذاب بوده و با همه تلخی‏‏ها و شیرینی‏هایش، حتی اکنون که دوستان همگروه جور مرا نیز میکشند...
هدف از ارسال این مطلب در ایام امتحانات، یه جور حداقل تخلیه روحی روانی فشار امتحانات بیش نیست! که البته هم بی تاثیر نیست...باری بهر جهت باز این ایام هم میگذرد و تازه باز در راه دیگری قدم میگذاریم...فصل تلاش و کار و کار و کار...
به امید لحظاتی گرم برای ثانیه‏های سرد زمستانی‏اتان...

التماس دعا،سینا، مدیر گروه هزاردستان