با تشکر از لطف و همراهی دوستان از ابتدای این فصل پاییزی.......... بدلیل فرا رسیدن ایام امتحانی این وبلاگ تا 45 روز دیگر بروز نخواهد شد...پس به امید دیداری دوباره در این دنیای مجازی...........................

التماس دعا- خدا نگهدار

شهر من! من به تو می اندیشم نه به تنهایی خویش! از پس شیشه تو را میبینم که گرفتی مرا در بر خویش! من وضو با نفس خیال تو میگیرم ..............و تو را میخوانم........چشم براه میمانم.....

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم !
این درد نهان سوز نهفتن نتوانم!

وقتی درد بیشتر میشه که خودت هم درک کرده باشی دوست من ...زمانی که من در مرز افغانستان خدمت میکردم اسلحه ژ3 هایی  که میدادن  برای حفاظت از کیان جمهوری اسلامی از عهد ژاندارمری شاهنشاهی!! که بی خاصیت و فقط مثل یک چوب دستی عمل میکرد!!!!.حالا تصور کن چه جوری با اشرار تا دندان مسلح با سلاحهای مدرن مقابله میکردیم...........و این هم از اثرات تحریم اقتصادی که هواپیمای سی 130 امریکایی درپیت 45 سال پیش(باورت میشه!!) داریم استفاده میکنیم حالا چه برسه به توپو لوفهای روسی .......اینها همه درده!.میفهمی؟

خانه دانشجویی..........مشغله دانشجویی.........و امتحانات میان ترم!

به نام او که احساس لطیف بودن را درنهاد آدمی بنا کرد! به ! چه لذتی دارد این عالم رویا! سیر در فضایی مه آلود وپررمز و رازکه تومی توانی به آرامی و به مانند پر کاهی از این سو به سوی دیگر همچو نسیم ملایمی روانه شوی! روزگارما بدجوری زمخت و تنگ وتار است!دنیای ماشینی که مادیت حرف اول را میزند . کو آن لطافت باران !؟ کو آن لذت همنشینی دو دوست دیرینه!؟ کو آن غریبان آشنا!؟(در این روزگار آشنایان هم باهم غریبه اند!!!) کو آن فضای روح نواز که کام و نفس آدمی را تازه میکند!؟ کو آن صلابت عشق مانند عشاق اساطیری!؟ کو این فداییان راه عشق و محبت!؟ کو آن گرمای مشعشع آفتاب گون از افسانه های ناب که هریک فریاد بلندی از ارزشهای انسانی را سر میدهند!؟ کو رنگ زندگی کورنگ دلباختگی کو رنگ عشق!؟چرا اینها رنگ باخته اند!؟ و تو از من خرده نخواهی گرفت که بدنبال رویاهای خارج از کادر زمان و مکان میگردم و هویت خویش را در این جهان معماگونه(!)جستجو میکنم. براستی حق بامن نیست؟؟؟ لذتی بالاتر از این که خود آفریدگار جهانی باشی باخلق زشتی و زیبایی آن : جهانی که در آن صداقت و یکرنگی حرف اول را میزند. همه مخلوقات آن برای اثبات ارزشهای معنوی مترشح ازاحساس لطیف بودن خویش از یکدیگر پیشی میگیرند دراین دنیا واژه بدی معنا و مفهومی ندارد. دراین دنیا همه رنگها ملایم و لطیف و روشنند و از رنگها ی تیره و تند خبری نیست :واضح تر بگویم همه چیز به رنگ خداست! رنگ لذت بودن رنگی فراتر از مرز روشنایی که قوه ادراک ما از فهم آن عاجز است. قدم زدن در این سرزمین چقدر دلانگیز است وچقدر روح نواز! وبگذار در این رویای خویش باقی بمانم همچنان که لحظه لحظه آن کام مرا به شیرینی وصف نا شدنی سیراب میسازد و هر چه میگذرد هیجان و طمع من بیشتر میشود. اما افسوس و صد آه!!! که با تلنگری از این دنیای خودساخته عبور میکنم و خود را افتان وخیزان و حسرتناک بردر دروازه آن مییابم! ........وباز در اندیشه آنم که امید به بازگشت داشته باشم............................!

1_دیروز بحث خوبی تو کلاس شد...

شب نوزدهم رمضان 1426  

همه پای سفره افطار نشسته اند.....................و منتظر..........نوای خوشی جانها را می نوازد....................ربنا.....................هنوز کسانی هستند که صاحب این صدا نمیشناسند! گنج عظیمی که اینگونه مهجور مانده......................صدایی از اعماق اسطورها..........صدای ملکوتی استاد محمد رضا شجریان!

صدایی که باآن زندگی میکنم...............صدایی که وجودم را مالامال از غرور ملی و شور و شعف میسازد..............

دوستان! فراتر از فرهنگ وبلاگنویسی امروزی..........بیاین.... واقعا یجور دیگه برخورد کنیم ما اگه مطلبی از خودمون میزاریم تووبلاگ ...نشاندهنده عقاید و ظرفیتهای و زوایای پنهان روحی معنوی ماست ..که البته بدین وسیله شاید یه یجور شریک فکری  پیدا کنیم درد همو بفهمیم بداد هم برسیم.............و واقعا راهکاری برای ضفعهای درونی خویش پیش پای هم بگذاریم......البته این مطلب رو بیشتر از شما بخودم میگم.........!!!

بطور مثال عرض میکنم...نیایم از همدیگه رفع تکلیف بکنیم...ونه مثل خاله زنکها!! :

سلام ممنونم بمن سرزدی....

وبلاگ خوبی داری.............

چرا به من سرنزدی..........

.باشه منم بهت سر میزنم...........

.اصلا طرف نمیاد یه بخونه که بابا اصلا من چی نوشتم..........

چی میخوام بگم ............

شما چی فکر میکنی آیا اینجای کارم اشکال داره؟.....

.یا من دارم راه کجی در پیش میگیرم؟....

.ایا حرف به گزافه؟

 آیا دارم مهمل به هم می بافم؟

 آیا دارم چرت و پرت میگم؟

 ....آیا من دارم نفس میکشم؟

 اصلا من زنده ام؟

 یا رفتارم مثل یک موجود زنده هست؟

... با خودش نمیگه بنده خدا جون کنده  مطلبی گذاشته که ما توش درنگ و تامل کنیم)و میخوام بگم بیایم اگه حرفی واسه هم داریم (که حتما داریم)خب بگیم که دردمو جی اصلا بگیم ما چه مرگمونه............

وای که چقدر غر میزنی پسر!!!!!! بسه دیگه !.

سلام!

قبل از اینکه بخوام به مطالبم چیزی اضافه کنم باید از دوستانی که در کامنت قبلی اظهار لطف کردند تشکر کنم خصوصا دوست و همشهری خوبم "یه غریبه"! واقعا برای شروع به کار همراهی شما دوستان جای بسی دلگرمیه.

مدتی پیش کتابی خوندم تحت عنوان"سختیها فانی اند سرسختان باقی "نوشته دکتر رابرت شولر(که در زمان خودش پرفروشترین کتاب سال بوده) که البته مترجم کتاب علاوه بر مطالب ترجمه شده مطالب مرتبط رو به اون(بزرگان ادبی ودینی) اضافه کرده که محتوای کتاب در ضمینه مقابله با مشکلات روزمره زندگی ..امید واعتماد بنفسه...بطوری اونچه در زندگینامه نویسنده خوندم آمده بود اقای رابرت شولر آدم کاملا فقیر و بی چیزی بوده ...ودختر مفلوجی داشته ..که پس از گذر از این مشکلات به موقعیت اجتماعی وبالاترین مدارج علمی مادی و معنوی میرسه..ودختر مفلوجش بهبودی پاهاشو بدست میاره......و از اونجاییکه بیان این مطالب میتونه کمکی بزرگی باشه برای رسیدن انسان به سرمنزل مقصود...مطالبی از این کتاب رو به پیشگاه شما دوستان هدیه میکنم:

وقتی که زندگی چنانکه می خواهی با تو سر یاری ندارد

آنگاه که جاده های صاف به صخره زارهای تند و لغزان مبدل میشوند

زمانی که در فقر و قرض غوطه وری

هنگامی که اه و آه ناله جای شادی و لبخند را میگیرد

بایست!...تجدید قوا کن ولی میدان تلاش را ترک مکن !

زندگی با فراز و نشیبهایش در پیش است

چه اندک انان که تجربه می اندوزند

و چه بسیارند شکست خورده ها

اگر میدان تلاش را خالی نکنی پیروز از آن توست!

هر چند با گامهای آرام و لرزان منشین ...شاید گامی دیگر تورا به پیروزی نزدیک کند...

پیروزی روی دیگر شکست است

به ظاهر دور و به واقع نزد توست.....و هر گز نمی توانی بگویی چقدر به هدف نزدیکی ..

پس تلاشت را ترک نکن!

کلید پیروزی را در سخترین شرایط به تو میدهند

ادامه دارد........

تصمیم گرفتم.......خب چه تصمیمی؟......تمصمیمیم(!) گرفتم که از این به بعد واقعا خودم باشم نه کس دیگه .....نه یه شخصیت مستعارنکره.....نه یک ......هویت نامشخص..........الان حرف تو دلم زیاده که بریزمش بیرون.....اما چه حرفی؟.......خب حرفی که توش حرف و حدیث نباشه .....یعنی جونم واست بگه...که حرفی قابل به عرض مخاطبای این وبلاگ باشه.........حرفی واسه همراهی ...حرفی نه شاعرانه وفلسفی و...غیرقابل فهم......البته حرفی واسه فهمیدن.......کاملا ساده و بی آلایش....و رها از قالبهای سنگین و خوش آب و رنگ گفتاری.......واقعا ما آدما یه زمانی بلاخره باید از پشت حصارهای پیچیده زندگی بیایم بیرون...... عجب چیزی میخونه!:هر کسی هستی یه دفه قد بکش از پشت نقاب...... از رو نوشته حرف نزن رها شو از پیله خواب...نقش یک دریچه رو میله قفس بکش .......برای یک بار که شده جای خودت نفس بکش..........پس دوست من اگه شده بیا یه دفعه هم جای خودمون نفس بکشیم.......لاقل یه دفه که  به امتحانش می ارزه ....