عمری تو این وبلاگ به دنبال خودم میگشتم! و وحیران و سرگردان بودم... ولی به نتایج قابل باور تو زندگیم رسیدم طوری که به یه تصمیم قابل باور رسیدم ...واسه خدافظی و دل کندن از این مخروبه تنهایی!بلاخره تصمیم نهایی رو گرفتم و زدم به سیم آخر...(کاری که زودتر ازینها قرار بود انجام بدم)آره بلاخره یه جوری باید باخودم کنار میومدم ..هرچند بگید از ابتدا هم هزاردستان وبلاگ قابل اعتنایی نبوده...نه! ... چون من با این وبلاگ هویت خاصی بخود گرفتم و براساس اون هویت خاص این وبلاگ شکل گرفت و لی امروز دیگه اون هویت گذشته رو ندارم و زندگیم رنگ و بوی دیگه ای داره و با یک هویت واقعی.. در هر صورت من با این وبلاگ زندگی کردم نفس کشید م  تب و تاب  داشتم و  های هوی !!و تونستم روزگاری رو به امیدی سپری کنم..و بتونم گمشده خودمو پیدا کنم...دوستای عزیزی پیدا کنم...و...چون گرفتاریم خیلی و یکی دوتا نیست...ولی  وقتی دیدم یکی از دوستان جرات به خرج داد و با همه دلبستگی ها تصمیم خودشو گرفت و وبلاگشو تعطیل کرد منم گفتم باید بلاخره تصمیم قاطع بگیرم و تمام نیرو و توانمو معطوف ساختن آینده ام بکنم ... و فقط نخواستم که این وبلاگو حذفش کنم و هر چند می دونم بود و نبود این وبلاگ فرقی به حال کسی نمی کنه... گفتم شاید به عنوان یک یادگاری مجازی و لاقل به احترام لینک دوستان حذفش نکنم بهتره هرچند می دونم مخاطب اصلی وبلاگم خودم بودم!!...و فقط از دوستان عزیز حلالیت میطلبم اگه حرفی حدیثی بوده که از من رنجیده خاطر شدند ...میخوام که برام دعا کنن و بدونن که منهم همیشه و همه حال خواستار سلامتی و صحت و موفقیت دوستانم را آرزومندم...یاحق

ح.ب(سینا)بیست و سوم ابان ماه هزار سیصدو هشتادو پنج

امشب تو تاکسی بودم  بعد مدتها یه آهنگی رو شنیدم از رادیو پخش میشد که برام خیلی خاطره انگیز بود...مرا عشق رویت ..مرا عشق رویت بیچاره کرده ...میان کوه و دشت آوره کرده..در این شبهای تنهایی ..من و این شورو شیدایی...آهنگ شورانگیز سنتی با صدای صدیق تعریف از همون خواننده های بنام البته مهجور مانده..خواستم بگم که اون زمونا تقریبا ده سال پیش و دوران نوجوانی که موسیقی با این محتوا گوش میکردم حلاوت  و شیرنی خاصی داشت..و البته که الان که گوش میکنم یه مزه دیگه ای داره...

مطلبی دیگه ای که میخوام به عرض دوستان ومخاطبای وبلاگ بگم اینه که این ترم بد جوری گرفتار درسام و اجبارا اینجا ها کمتر آفتا بی بشم چون میشه گفت اگه این ترم بگذره تقریبا میشه بار سنگین تحصلی من از رودوش برداشته میشه و میمونه ترم آخر که بلاخره این مدرک چپندر قیچی لیسانس برق میگذره و باید بعد ش با اوضاع و احوال متاهلی باید سگ دو بزنم واسه کار و جور کردن مقدمات زندگی مشترک...هرچند این ترم هم پس اینکه به نزدیکترین واحد دانشگاهی مهمانی گرفتم  تا یه خوره مشکلاتم کمتر بشه و بفکر کار باشم  چون خیلی به مشکلات مالی  برخوردم که چاره ای جز این نداشتم هرچند این جستجو یه ماهه کار مناسب هیچ حاصلی نداشت و تازه اگه کاری هم بود با این واحدهای سنگین درسی کار واقعا شاقی بود واسه همین قید کارو زدم..گفتم حالا این ترمو هم بچسبیم به درس ...خدا بزرگه تا بعدش...

من درکلبه فقیرانه خود...

چیزی دارم که تو در عرش کبریائی خود نداری..!

من چون توئی دارم ...

وتو چون خود نداری...

بی مقدمه بگم یاد ماه رمضون پارسال افتادم....البته امسال با پارسال یه فرق عمده داشت واون اینکه توی یک شهری غریب اونم توی دل کویر...تک وتنها واسه سحری بیدار میشدم ! البته تو خونه دانشجویی بادوست همخونه ایم گذران میکردیم که یا نبود و اگرم بود مشتری روزه و ماه رمضون نبود...در هر حال حالا که فکرشومیکنم اون تنهایی بیدار شدن ها هم صفایی داشته و عالمی.. شاید بشه گفت ادم بیشتر حضور کسی رو حس میکرد که از رگ گردن هم بهش نزدیکتره...بشخصه من ادمی نیستم که نگاه صرفا مذهبی و فلسفی به قضایا داشته باشم....نگاه من یه نگاه ساده از نوع درک حسی خودمه تا اینکه اونو بشه تو مکتوبات دینی و فلسفی جستجو کرد! همین که من کی هستم یا اینکه خدا کیه؟ ولی تا این سن و سال که از عمرم گذشته و...به واقع به این درک درونی رسیدم... خوشبختانه این ماه رمضون جدای ازین که بگیم قداست خاص خودشو داره شاید بشه گفت فرصت خوبی واسه اندیشدن و بازگشت به خویشتن! دورن یابی و اینکه ما کجای کاریم؟ با خودمون چه میکنیم...با اندیشیدن اس که ادم بکلی متحول میشه ...

البته تو این اندیشیدنامون هم نباید به خطا بریم و کاملا منحرف بشیم!!!...چاره کارشم اینکه نباید تو یک مسیر بسته فکری کنیم پیش بریم  این ازین جهت میگم که چندی پیش که تو اینترنت سرچ میکردم برخورم به یه ادم کمونیست توده ای! که بالای سایتش با افتخار نوشته بود که چرا مسلمان نیستم؟؟ و دلیل اورده بود که من از ابتدای کودکی که مسلمان بدنیا اومدم بلا اجبا ر منو تو مکتب و امو زشهای دینی میگذاشتن چون پدرمادرم مسلمون بودن و منم بلاجبار باید میشدم!! اونم تو شرایط سرد یخبندان روستا شون... بعدها باآشنایی با حزب توده  و القای تفکرات غلط  دریک مسیر بسته فکری به این نتیجه و یقین رسیدند که اصولا دین و خدا اینها همه حرف تا واقعیت!! و کذب و اجبار...و دین اون چیزی که بعضی ها  برای کسب منافع خودشون بخورد مردم میدن..!!!

 و لی باید گفت اگه یه عقل سلیم و سالمی باشه و حداقل تفکر و اندیشه ای به درون وبرون خودش بکنه محال ممکنه که یک نظم واحد منسجم از سوی یک ناظم و خالق درک نکنه...و درنهایت خود دین و اندیشیدن و اینکه انسان زکجا امده و امدنش بهر چه بود؟....آره شاید بشه گفت این جمله ارزشمند چرا تا اینحد ارزشمنده که ادم رو از فرش به عرش میبره...چیزی که تو این ماه  بیشتر میتونیم ازش بهره ببریم .و این اهمیت اندیشه و تفکر درسته : یک ساعت تفکر برتر از هفتاد سال عبادته...

هر کسی بنوبه خود تفسیر خاصی از این کلمه داره...یا اینکه شدت وشکل بیان اون از سوی هر کسی بشکلی خاصه...من و این عقل ناقص میگم که شاید واسه این سوال بی جواب من جوابی دخور داشته باشم!

اول از همه نوع شکل گیری این حالته ..یعنی بودن موقعیت وقرار گرفتن شخصیتها و ادمهاست ..که باز  واسه هر کسی و در یک دوره خاصی اتفاق میوفته...ولی من از به اول مطب میخوام برسم و نتیجه بگیرم! بلاخره کسی که عاشق شد و تو هچل افتاد!! ایا به اون اهداف و اون منویات درونی رسیده که از کرده خودش پشیمون نشه؟؟ البته  نوع عشق وعاشق و معشوق همه و در حال میتونه کاملا متفاوت باشه...شاید بشه گفته تا فرد عاشق تو موقعیت بغرض عاشقی گرفتار نشه نمی فهمه که تو موقعیت زجراور تلخ یا شیرینی دست و پا میزنه...و اما افسوس که ادم یه بار مجاز به تجربه است و نمیتونه با علم به اینده حال شو به نحو احسن سپری کنه...

امروز اول مهر... روز تولد وبلاگ هزاردستانه پارسال همچین روزی نوشتن تو این وبلاگ رو اغاز کردم ...البته که وبلاگ نویسی اون اویل خیلی شیرین و لذت بخش بود! و این آغاز یک دوره خاص و ویژه ای در زندگی من بوده ... و الان احساس میکنم باهمه این حرفها و حدیث ها هر موقع به اینجا سر میزنم احساس خوبی دارم ...هرچند اون اوایل ناشناس بودم واینجا لو رفت و  میخواستم یه جا دیگه به نوشتن ادامه بدم و هی ساز خدافظی رو کو میکردم و بهتر بگم اسم اینجارو میگذاشتم وبلاگ خدافظی خیلی مناسبتر بود...و الان که فکرشو میکنم دیگه چیزی واسه پنهان کردن ندارم...و میتونم براحتی حرف دلمو به دوست و آشنا بزنم...و خیلی دوست دارم مثل گذشته ها باز بنویسم حتی بهتر از گذشته ها...