یک نفس عمیق...

بدست گرفتن افسار زندگی...

خسته ام از این افسارگسیختگی!

خسته...خسته...خسته...

دلم هوای یک حمام داغ کرده...

یک حجامت درونی...

زدائیدن سلولهای مغزی مرده!

بازهم یک بفس عمیق مارا بس.

یکم مهرماه سالروز تولد وبلاگ! هزاردستان با همه فرازها و فرودهایش وارد هفتمین سال فعالیت خود شد!

زندگی مشتمل بر خوشی و ناخوشی ایست ..

مگه چند سال زنده ایم؟
مگه چند سال و چند اندی(!) زنده‌ایم که بخواهیم خوش نباشیم.
در خوشبینانه‌ترین حالت از نیمه عمر گذشته‌ایم نیمه لیوانمان خالی است .
این چند صباحی...دیگر شاید یک صباحی بیشتر نباشد.

سیاست در زندگی روزمره، بدجوری خانمان برانداز است. از طرفی هم نمی شود آدمی به اطراف خود بی تفاوت باشد.
سیاست تاریخ مصرف دارد...سیاست بی پدر مادر است...
بعضی ها خوب سرشان را در لاک بی خبری فرو برده اند و به خوبی و خوشی به کار خود مشغولند...
برخی دیگر میانه ای با سیاست ندارند اما، بدجوری در تکاپوی امرار معاش خود به زمین و زمان می تازند، تا خرده نانی، خرده ارزنی و قوت لایموتی برای سیر کردن شکمبان خود و چند سر عایله خود فراهم آورند.
آی ای سیاست بی پدر و مادر؛ تو را با ما چیکار؟! چرا اینگونه افکار و مخیلات فکری مرا جولانگه نامرادی خود ساخته ای..!
آی ای سیاست بی همه چیز؛ از دست تو خسته ام از این سیاستی که زندگی و تار و پوت مرا در برگرفته است. هم دین مرا هم دنیای مرا، به منجلاب خود آغشته ساخته...
ای سیاست، دست از سرم بردار، از تو بیزارم ...

چند شب پیش در تلویزیون روانشناسی می گفت: علت اینکه دیگران از شما سواری میگرن و از شما سواستفاده میکنند اینکه شما خودت شرایطو ایجاد میکنی؛ تا شما دولا نشی کسی از شما سواری نمیگیره! اره عزیز قبل اینکه دنبال باعث و بانی بدبختی خودمون بگردیم، باید اول به حساب خودمون برسیم. چرا اینطور بد عمل کردیم که باعث تضیع حق خود و...شدیم.
لپ مطلب  مثل اینکه؛ تا واسه خودت احترامی قایل نباشی انتظار از سوی دیگران نباش!

در تصاویر حکاکی شده بر سنگ های تخت جمشید هیچ کس عصبانی نیست، هیچ کس سوار بر اسب نیست، هیچ کس را در حال تعظیم نمی بینید، هیچ وقت برده داری در ایران مرسوم نبوده، در بین صدها پیکر تراشیده شده حتی یک تصویر برهنه هم وجود ندارد، این آداب اصیل ماست. نجابت، قدرت، احترام، مهربانی، خوشرویی ...ایرانیان یادمان بماند که چه بودیم چه شدیم.

چون نود آید چهل هم پیش ماست!
آغاز دهه نود برای من شروع دهه میانه و تاثیرگذار زندگی ایست...
از سی به چهل سالی می رسم و دورنمایی کودکی محو و مات تر می گردد...و من و ما هنوز جستجوگریم...بدنبال خویشتن و خوشبختی...
هزارو سیصدو نود! اصلا خود کلمه نود کلاس خاصی دارد بیان کردنش...ادای خاصی دارد.
این عدد برای من به شخصه مفهموم خاصی را تداعی میکند...من در این سی سال زندگی و جریان و طی مسیر آن مصداق بارز "مرد دقیقه نود" است!
تلاش و تکاپوی مضاعف در دهه سرنوشت ساز نود...
تحمل و اقتدار و صلابت و گذر از دالانهای زندگی در قامت یک پدر!