این ساعات و لحظات چه حالی میکنم با این گلپونه های مرحوم ایرج بسطامی...بارها و بار ها گوشش میدم..این شب بیداری ها.. این پریشان حالی ها...نمیدونم شاید روز و حالم و این تنهایی بی حدی هست که احساس میکنم...نمیدونم ..ولی مینویسم که شاید باز کمی سبک تر بشم...من مو ندم تو خودم و خودم...بار چندمی که اینجا از طرف خودم و برخی از عزیزان تهدید به بستن و تعطیلی میشه!..شاید باخودتون بگید..بابا این ادا اصول دیگه چیه دیگه از خودت درمیاری؟..راستی راستی مخت تاب داره ها!...نه من مخم تاب نداره!..ولی بخدا خسته شده ام..خیلی دلسرد شده ام.. دیگه تاب ندارم دیگه خالی شده ام دیگه تمام شده ام ..تا دهنمونو باز میکنیم یکی میکوبه تو دهنم..تا حرفی میزنم منو محکوم میکنند. اینقد جلو پات سنگ میندازن ..اینقد پشتتو خالی میکنند که باید قید زنده بودنتم بزنی... حرف از عشق و خواست درونی  بزنی که هیچ.. تو نطفه خفت میکنند!!...حتی این عزیزان عزیز تر از جان!...فکر میکنند همه این کاراشون واسه دل سوزی منه...من دلسوز نمیخوام ...من حامی نمیخوام..دست از سرم بردارید!!...من که ازتون میگذرم ان شالا خداهم ازتون بگذره!..ولی بدونن که دیگه حوصله هیچ کدومشونو ندارم ..از دست همتون خسته ام..بدونن و بدونید من اینجا میمونم و حرفامو رک و پوست کنده میزنم!!!....و به این اطمینان رسیدم که اینجا تنها مامن تنهایی منه اینجا اخر خط منه اینجا تنها هستی من در این دنیای نیستیه!چرا تعطیلش کنم ؟ اینجا رو ول کنم کجا رو دارم که برم؟ شما بگید جایی بهتر از اینجا سراغ دارید؟..نه من اینجا میونم ..هرچند  اگه همزبونی نباشه...حتی کسی درد منو نفهمه ..نه من مینوسم تا جاییکه که باشم!