بیا بشکن طلس این شبارو ...بیا نابود کن این سایه هارو...

وگر تیرم زنی ...منت پذیرم ...ماه من...ای سرو بلند بالا...رویت را به ما بنما!

ناله ای در شب اثر زنده یاد مهدی سهیلی

ای یاد تو در ظلمت شب همسفر من
 وی نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشی نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وین اشک دمادم که بود پرده در من
در عطر چمن های جهان بوی تو دیدم
در برگ درختان سر گیسوی تو دیدم
هر منظره را منظری از روی تو دیدم
چشم همه ی عالمیان سوی تو دیدم
با یاد تو شادست دل در به در من
از نور تو مهتاب فلک آینه پوشست
وز بوی تو هر غنچه و گل عطر فروشست
 دریا به تمنای تو در جوش و خروشست
 عکس تو به هر آب فند چشمه نوشست
خود دیده بود آینه ی حق نگر
دانی تو که در راه وصالت چه کشیدم
چون تشنه ی گرمازده ی خسته دویدم
بسیار از این شاخه به آن شاخه پریدم
آخر به طربخانه ی عشق تو رسیدم
ام به طلب سوخت همه بال و پر من
غم نیست کسی را که دلش سوی خدا بود
در خلوت خود شب همه شب مست دعا بود
جانش به درخشندگی آینه ها بود
 بیچاره اسیری که گرفتار طلا بود
گوید که بود آتش من سیم و زر من
هر جا نگرم یار تویی جز تو کسی نیست
از غم نفسم سوخت ولی همنفسی نیست
بی نغمه ی تو باغ جهان جز قفسی نیست
غیر از تو به فریاد کسان دادرسی نیست
ای دوست تویی دادرس و دادگر من
محروم کسی کز تو جدا بود و ندانست
در گوش دلش از تو صدا بود و ندانست
 آثار تو در ارض و سما بود و ندانست
عالم همه آیات خدا بود و ندانست
ای وای اگر نفس شود راهبر من
هر پل که مرا از تو جدا کرد شکستم
هر رشته نه پیوند تو را داشت گسستم
آن در که نشد غرفه ی دیدار تو بستم
صد شکر که از باده ی توحید تو مستم
هرگز نرود مستی این می ز سر من
راه تو مرا از ره بیگانه جدا کرد
یاد تو مرا از غم بیهوده رها کرد
عشق تو مرا شاعر انگشت نما کرد
گفتم به همه خلق که این طرفه خدا کرد
بی لطف توکاری نرود از هنر من
من بی کسم و جز تو خدایی که ندارم
گر از سر کویت بروم رو به که آرم
بر خاک درت گریه کنان سر بگذارم
خواهم که به آمرزش تو جان بسپارم
اینست دعای شب و ذکر سحر من
 

دیگه باید سرعت قدمهایم را تندتر کنم....احساس میکنم دیر بجنبم از غافله عقب میمونم...باید دیگه از لحظه لحظه عمر استفاده کنم وقت تنگ است..

آن پریشان حالی و شبهای دراز و غم دل...

همه در سایه گیسوی نگار آخر شد ...

باور نیست ز بدعهدی ایام هنوز ...

غصه ی قصه که در دولت یار آخر شد...

شادم که سودایی ندارم ...

در سینه غوغایی ندارم ...

آینه ام خو کرده باشد ...

چشمی به فردایی ندارم ...

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد...

انسانیت صفتی است برای انسان که در خون و رگها و در باطن او بایستی وجود داشته باشد نه خریدنی است و نه پیدا کردنی بلکه بایستی در ذات او وجود داشته باشد خداوند متعال تمامی انسانها را با درک کامل انسانیت آفرید ولی متاسفانه این انسانها که مورد اغفال شیطان قرار گرفتند و راهی را برگزیدند که در پایان  راه جز شرمندگی و پریشانی خاطر چیزی نصیب آنها نمی گرداند و زمانی از خواب غفلت بیدار می گردند که دیگر نه راهی و نه وقتی برای جبران مافات میباشد . انسانیت یعنی کمک به هم نوع یعنی دوست داشتن هم نوع یعنی یاری دادن هم نوع در روزهای سخت .... انسانیت در چیزی خلاصه نمی گردد اثبات انسانیت انسانها به دست دیگران است نه شخص خودمان ، بایستی دید دیگران در مورد انسانیت شما چه میگویند ؟

خداوند متعال : من بشری را از گل و خاک می آفرینم ، آنگاه که آفرینش او به اتمام رسید ، و روح در او دمیدم ، برای او سجده کنید فرشتگان همه سجده کردند مگر ابلیس که حسادت او را فرا گرفت .

شیطان بر آدم علیه السلام به جهت خلقت او از خاک ، فخر فروخت ، و با تکیه به اصل خود که از آتش است ، دچار تعصب و غرور شد .

پس شیطان دشمن خدا و پیشوای متعصب ها و سر سلسه متکبران است ، که اساس عصبیت را بنا نهاد ، و بر لباس کبریای و عظمت با خدا در افتاد و لباس بزرگی را بر تن پوشید و پوشش تواضع و فروتنی را از تن در آورد ، آیا نمی نگرید که خدا بخاطر خود بزرگ بینی ، او را کوچک ساخت ؟ و به جهت بلند پروازی او را پست خوار گردانید ؟ پس او را در دنیا طرد شده و آتش جهنم را در قیامت برای او مهیا فرمود .

خداوند متعال اگر اراده میکرد آدم را از نوری که چشمها را خیره کند ، و زیبایش عقلها را مبهوت سازد و عطر پاکیزگی اش حس بویائی را تسخیر کند می آفرید ، اگر چنین میکرد ، گردنها در برابر آدم فروتنی میکردند و آزمایش فرشتگان برای سجده آدم آسان بود ، اما خداوند و مخلوقات خود را با اموری که آگاهی ندارندآزمایش میکند تا بد و خوب تمیز داده شود ، و تکبر و خود پسندی را از آنها بزداید ، و خود بزرگ بینی را از آنان دور کند ، دوستان عزیز مبادا شیاطین شما را به بیماری خود مبتلا سازند و با ندای خود شما را به حرکت در آورند و با لشگرهای پیاده و سواره خود بر شما بتازند .

کبر و خودپسندی چیزی است که قلبها ی مبتکران را همانند کرده تا قرنها به تضاد و خونریزی گذراندند و سینه ها از کینه تنگی گرفت .

آگاه باشید ! زنهار!زنهار! از پیروی و فرمانبری سران و بزرگنتان ، آنان که به اصل و حسب خود می نازند و خود را بالاتر از آنچه که هستند می پندارند ، کارهای نادرست را بخدا نسبت می دهند ، و نعمتهای گسترده خدا را انکار میکنند ، تا با خواسته های پروردگاری مبارزه کنند ، و نعمتهای او را نادیده انگارند .

آنان شالوده تعصب جاهلی ، و ستون های فتنه ، و شمشیرهای تفاخر جاهلیت هستند .

پس از خدا پروا کنید و با نعمت های خد دادی درگیر نشوید ، و به فضل و بخشش او حسادت نورزید و از فرومایگان اطاعت نکنید ،آنان که تیرگی شان را با صفای خود نوشیدند و بیماریشان را با سلامت خود در هم آمیخته اید ، و باطل آنان را با حق خویش مخلوط کرده اید ، در حالی که آنان ریشه همه فسق ها و انحرافات و همراه انواع گناهانند .

من گرفتار سنگینی سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است...

مگویند سکوت برترین فریادهاست....پس سکوت میکنم...سکوتی به اعماق درورن...به دهشت درد.....به فغان دل...پس سکوت میکنم...س...ک..و...ت