در مقایسه با شور و شوق قبل از انتخابات با دلمردگی اکنون جامعه و بی تفاوتی و دل نگرانی و تشویش، دیگر دل و دماغی برای سرک کشیده در دنیای مجازی و مرور اخبار مختلف و اغلب ناامیدکننده و حرص درار ندارم...
بعد از اتفاقات انتخابات و بیکاری  یکماه و چند هفته ای در شرکت جدیدی مشغول به کار شدم و کلا خودم را بی خیال سیاست و حوالی ان شدنم چون دیگر سودی نمی بینم جز حرص خوردن و جنگ اعصاب و فحش و بد و بیراه گفتن به زمین و زمان ....
کار جدید؛ محیط جدید؛ آدماهای جدید...وقتی اولین فیش حقوقی اولین ماهم را با آخرین فیش حقوقی شرکت قبلی مقایسه میکنم... به این نتیجه مثبت رسیدم که شرکت قبلی مصداق بارز اینکه بگویم تحفه ای! بیش نبوده...صدوبیست کیلومتر رفت و امد به محل کار پایین ترین حقوق ممکن و کار مزخرف و پراسترس مدیریت پروژه! دست آخر هم از سرو ته آن  صنار سه شاهی  آن میزدند و چندرغاز کف دستت با هزار و یک منت می دانند تازه همین موقعیت کاری هم با هزار و یک بدبختی بدست آوردم... که دو سه هفته مفت بیگاری و حمالی بدون هیچ حقوق و بیمه و اولین قرارداد سه ماه کارگری بدون احتساب اضافه کاری و مزایای حداقل کارگری برای یک لیسانس مهندسی برق سه سال سابقه! آنهم از یک شرکت با دک و پوزی که پروژه میلیاری دارد و اینهه اجحاف و ظلم در حق کارگر...که سود و استفاده به جیب جمع مافیایی اعضای هیئت مدیره و سهام دارانش برود، خدا ازشان نگذرد.
باید قبول کنیم که با بحران بیکاری دست اینچنین آدمکهای کفتارصفتی برای چاپیدن باز شده! باید به سازشان برقصی و بسازی و بسوزی! و همین چس مثقالی را هم که میدهند باید حلوا حلوا کرد!

دوست نداشتم اینجا سیاسی بشه اما این اشعار حماسی فردوسی بدجوری حس و حالمو دگرگون کرده:

نوشته های پیشین را رها میکنم  و ترجیح می دهم فعلا درباره حال و آینده صحبت و کنم و بحث وبلاگو در زمینه نگرش مثبت و قدرت حیرت آور این قضیه در پیش بگیرم منتظر مطالب بعدی باشید...

خط تلفن که وصل شد، التهاب مجازی هم بیشتر شد! صبح تا شب، شب تا صبح! با کارت اینترنت لعل(10ساعت یک هزارتومن) و پیشگامان(10ساعت دوهزارتومن) یزد، بیشتر دایال آپ می‏شدیم و من با سیستم رومیزی و الیاس با یک لپ عهد بوق پنتیوم وان! که ویندوز 98 روش نصب کرده بود.... بهرحال لذت خاصی داشت...اما من تو این فصل پاییز 84، بیشتر وقت‏ها و روزها رو به تنهایی سپری میکردم و الیاس، یک هفته در میان به مشهد می‏رفت و یک فرد کاملا دایم السفر بود! هیچوقت شب‏ها و سحری‏ها ماه رمضون اون سال که به تنهایی بیدار میشدم رو فراموش نمی کنم...
از ترم یک هم، الیاس دو تا تلوزیون آورده بود؛ یک تلوزیون کوچک سیاه‏رنگ اوپرا و دیگری یک تلوزیون رنگی شارپ یا توشیبا 14 اینچ. کوچیک رو واسه کار شخصی و الکترونیکی و مدار بسته و از دلمشغولی‏ها الکی‏ترونیکی‏اش(!)،که همیشه از تو اتاقش بوی هویه و روغن لحیم سوخته میومد! این بشر همیشه دو وعده در روز؛ اذون ظهر و مغرب، تماس یک ساعته با مشهد داشت که حداقل هزینه ماهانه‏اش فقط تو این زمینه حدود 100هزار تومن بود. و هم من یک دل مشغولی داشتم...زیاد هم به مشهد نمی رفتم البته ترم اول بیشتر به تهران میرفتم اونم زمانی که هنوز اخوی زندگی مجردی داشت...بهر حال ترم پاییزی رو دروس سنگینی داشتم که واقعا مو به تن آدم سیخ میکرد؛ ریاضی مهندسی، الکترومغناطیس و محاسبات و مدار2...
تو این گیر و دار و آشنایی من با وبلاگ و چت و عشق مجازی و ...دیگه چه بلوشوی ذهنی و فکری داشتم...و تا اینکه به ماه آذر و دی ماه سرد رسیدم...
ادامه دارد...

شروع یک بخش از زندگی من بعد از ترم اول دانشجویی کارشناسی ناپیوسته مهندسی برق در شهرستان کویری بود؛ اول مهر سال هشتادوچهار!
و من وارد دنیایی از ناخواسته‏ها و یا بهتر بگویم خواسته‏ها نابهنگام و نابجا شدم! یک جور عشق و شور جوانی در من پدیدار گشته بود و نمی‏دونم اسم این حال و احوال رو چی میشه گذاشت؟ البته این دوری از خانواده و هم خونه شدن با یک آدم مریض عاشق بنام الیاس...همه و همه دست در دست هم دادند که من مسیری رو طی کنم که نباید طی میکردم! همون مهرماه بود که این وبلاگ هم بر مبنای همین احوالات شکل گرفت که نتیجه اون یک ترم بد درسی بود...ترمی که طعم دل فریب و دلچسب وب و بلاگ و چت و ایمیل و فلش و...را چشیدم...سیستم خونمون رو هم از مشهد به یزد آورده بودم تا بدون هیچ دغه‏دغه، کیفم کوک بشه! البته خونه‏ای که در یزد اجاره کرده بودیم، طبقه بالا بود و خط تلفن نداشت که بعد از یک ماه که از طریق کافی‏نت با دنیای مجازی در ارتباط بودم، خط تلفن با هزینه هشتاد هزارتومن وصل شد...
ادامه دارد...