دیگر دلم تنگ نمیشود،

از رخودی و پستی درون رهایی میابم،

اینجا را مامنی برای فرار از زنگار تن میدانم،

و به اینجا پناه میبرم...

حتی در اوج تنهایی و بی خبری...

که از خدا دور افتاده ام،

در آلودگی روزمرگی گرفتار آمده ام،

و حال از بی تفاوتی گذر میکنم...

و من به من میرسم،

به اصل خویش،

ندای...

ای بنده من!

روح و روانم سیقل میخورد...

و جانم را جلا می بخشد،

صدای مسجد،

 وهوای مسجد...

 که در وجودم جاری میشود!

چندین ماهی نبودم و من دوباره اینجا برگشتم!؟ و میتونم بگم: به هر حال چیزای زیادی واسم ثابت شد،به قول دوستم "آلبالو"، ما آدما چند بُعدی هستیم و آدم میتونه هم به زندگی و کار روزمره اش برسه و هم به سلایق شخصی و منویات روحی، نظیر همین وبلاگ!و میشه گفت:حتی عنصری باشه واسه پیشرفت...البته این به این نتیجه رسیدم که هر کاری باید با یک هدف و زمان مشخص باشه،تا به دیگر اهداف  آسیبی نرسونه...مدتی پیش گفتگوی داشتم با یکی از دوستان وبلاگی که چرا دیگه اینجا نمی نویسم،که منهم دلایلمو گفتم... و بعد خودم به این نتیجه رسیدم که اگه قضایایی از اول شکل گیری این وبلاگ بوده، همه میتونه بعنوان یک خاطره باشه،به هر حال تو زندگی هر شخصی یک فراز و نشیبی پیش میاد و دلیل نداره آدم جا خالی کنه و میشه گفت اینا رو میگم تا خودمو راضی به بازگشت کنم! حقیقتش این مدت خیلی احساس دل مردگی میکردم و اینجا شده بود مثل یک سنگ قبر! که هر کی بیاد و یک فاتحه بخونه!نه دیگه اینطور نیست! و من به اون مرحله ای رسیدم که باز بتونم اینجا رو زنده نگهدارم البته بایک روحیه و ذهنیت جدید و البته به کمک شما دوستان عزیز...

عمری تو این وبلاگ به دنبال خودم میگشتم! و وحیران و سرگردان بودم... ولی به نتایج قابل باور تو زندگیم رسیدم طوری که به یه تصمیم قابل باور رسیدم ...واسه خدافظی و دل کندن از این مخروبه تنهایی!بلاخره تصمیم نهایی رو گرفتم و زدم به سیم آخر...(کاری که زودتر ازینها قرار بود انجام بدم)آره بلاخره یه جوری باید باخودم کنار میومدم ..هرچند بگید از ابتدا هم هزاردستان وبلاگ قابل اعتنایی نبوده...نه! ... چون من با این وبلاگ هویت خاصی بخود گرفتم و براساس اون هویت خاص این وبلاگ شکل گرفت و لی امروز دیگه اون هویت گذشته رو ندارم و زندگیم رنگ و بوی دیگه ای داره و با یک هویت واقعی.. در هر صورت من با این وبلاگ زندگی کردم نفس کشید م  تب و تاب  داشتم و  های هوی !!و تونستم روزگاری رو به امیدی سپری کنم..و بتونم گمشده خودمو پیدا کنم...دوستای عزیزی پیدا کنم...و...چون گرفتاریم خیلی و یکی دوتا نیست...ولی  وقتی دیدم یکی از دوستان جرات به خرج داد و با همه دلبستگی ها تصمیم خودشو گرفت و وبلاگشو تعطیل کرد منم گفتم باید بلاخره تصمیم قاطع بگیرم و تمام نیرو و توانمو معطوف ساختن آینده ام بکنم ... و فقط نخواستم که این وبلاگو حذفش کنم و هر چند می دونم بود و نبود این وبلاگ فرقی به حال کسی نمی کنه... گفتم شاید به عنوان یک یادگاری مجازی و لاقل به احترام لینک دوستان حذفش نکنم بهتره هرچند می دونم مخاطب اصلی وبلاگم خودم بودم!!...و فقط از دوستان عزیز حلالیت میطلبم اگه حرفی حدیثی بوده که از من رنجیده خاطر شدند ...میخوام که برام دعا کنن و بدونن که منهم همیشه و همه حال خواستار سلامتی و صحت و موفقیت دوستانم را آرزومندم...یاحق

ح.ب(سینا)بیست و سوم ابان ماه هزار سیصدو هشتادو پنج

امشب تو تاکسی بودم  بعد مدتها یه آهنگی رو شنیدم از رادیو پخش میشد که برام خیلی خاطره انگیز بود...مرا عشق رویت ..مرا عشق رویت بیچاره کرده ...میان کوه و دشت آوره کرده..در این شبهای تنهایی ..من و این شورو شیدایی...آهنگ شورانگیز سنتی با صدای صدیق تعریف از همون خواننده های بنام البته مهجور مانده..خواستم بگم که اون زمونا تقریبا ده سال پیش و دوران نوجوانی که موسیقی با این محتوا گوش میکردم حلاوت  و شیرنی خاصی داشت..و البته که الان که گوش میکنم یه مزه دیگه ای داره...

مطلبی دیگه ای که میخوام به عرض دوستان ومخاطبای وبلاگ بگم اینه که این ترم بد جوری گرفتار درسام و اجبارا اینجا ها کمتر آفتا بی بشم چون میشه گفت اگه این ترم بگذره تقریبا میشه بار سنگین تحصلی من از رودوش برداشته میشه و میمونه ترم آخر که بلاخره این مدرک چپندر قیچی لیسانس برق میگذره و باید بعد ش با اوضاع و احوال متاهلی باید سگ دو بزنم واسه کار و جور کردن مقدمات زندگی مشترک...هرچند این ترم هم پس اینکه به نزدیکترین واحد دانشگاهی مهمانی گرفتم  تا یه خوره مشکلاتم کمتر بشه و بفکر کار باشم  چون خیلی به مشکلات مالی  برخوردم که چاره ای جز این نداشتم هرچند این جستجو یه ماهه کار مناسب هیچ حاصلی نداشت و تازه اگه کاری هم بود با این واحدهای سنگین درسی کار واقعا شاقی بود واسه همین قید کارو زدم..گفتم حالا این ترمو هم بچسبیم به درس ...خدا بزرگه تا بعدش...

من درکلبه فقیرانه خود...

چیزی دارم که تو در عرش کبریائی خود نداری..!

من چون توئی دارم ...

وتو چون خود نداری...

بی مقدمه بگم یاد ماه رمضون پارسال افتادم....البته امسال با پارسال یه فرق عمده داشت واون اینکه توی یک شهری غریب اونم توی دل کویر...تک وتنها واسه سحری بیدار میشدم ! البته تو خونه دانشجویی بادوست همخونه ایم گذران میکردیم که یا نبود و اگرم بود مشتری روزه و ماه رمضون نبود...در هر حال حالا که فکرشومیکنم اون تنهایی بیدار شدن ها هم صفایی داشته و عالمی.. شاید بشه گفت ادم بیشتر حضور کسی رو حس میکرد که از رگ گردن هم بهش نزدیکتره...بشخصه من ادمی نیستم که نگاه صرفا مذهبی و فلسفی به قضایا داشته باشم....نگاه من یه نگاه ساده از نوع درک حسی خودمه تا اینکه اونو بشه تو مکتوبات دینی و فلسفی جستجو کرد! همین که من کی هستم یا اینکه خدا کیه؟ ولی تا این سن و سال که از عمرم گذشته و...به واقع به این درک درونی رسیدم... خوشبختانه این ماه رمضون جدای ازین که بگیم قداست خاص خودشو داره شاید بشه گفت فرصت خوبی واسه اندیشدن و بازگشت به خویشتن! دورن یابی و اینکه ما کجای کاریم؟ با خودمون چه میکنیم...با اندیشیدن اس که ادم بکلی متحول میشه ...

البته تو این اندیشیدنامون هم نباید به خطا بریم و کاملا منحرف بشیم!!!...چاره کارشم اینکه نباید تو یک مسیر بسته فکری کنیم پیش بریم  این ازین جهت میگم که چندی پیش که تو اینترنت سرچ میکردم برخورم به یه ادم کمونیست توده ای! که بالای سایتش با افتخار نوشته بود که چرا مسلمان نیستم؟؟ و دلیل اورده بود که من از ابتدای کودکی که مسلمان بدنیا اومدم بلا اجبا ر منو تو مکتب و امو زشهای دینی میگذاشتن چون پدرمادرم مسلمون بودن و منم بلاجبار باید میشدم!! اونم تو شرایط سرد یخبندان روستا شون... بعدها باآشنایی با حزب توده  و القای تفکرات غلط  دریک مسیر بسته فکری به این نتیجه و یقین رسیدند که اصولا دین و خدا اینها همه حرف تا واقعیت!! و کذب و اجبار...و دین اون چیزی که بعضی ها  برای کسب منافع خودشون بخورد مردم میدن..!!!

 و لی باید گفت اگه یه عقل سلیم و سالمی باشه و حداقل تفکر و اندیشه ای به درون وبرون خودش بکنه محال ممکنه که یک نظم واحد منسجم از سوی یک ناظم و خالق درک نکنه...و درنهایت خود دین و اندیشیدن و اینکه انسان زکجا امده و امدنش بهر چه بود؟....آره شاید بشه گفت این جمله ارزشمند چرا تا اینحد ارزشمنده که ادم رو از فرش به عرش میبره...چیزی که تو این ماه  بیشتر میتونیم ازش بهره ببریم .و این اهمیت اندیشه و تفکر درسته : یک ساعت تفکر برتر از هفتاد سال عبادته...

هر کسی بنوبه خود تفسیر خاصی از این کلمه داره...یا اینکه شدت وشکل بیان اون از سوی هر کسی بشکلی خاصه...من و این عقل ناقص میگم که شاید واسه این سوال بی جواب من جوابی دخور داشته باشم!

اول از همه نوع شکل گیری این حالته ..یعنی بودن موقعیت وقرار گرفتن شخصیتها و ادمهاست ..که باز  واسه هر کسی و در یک دوره خاصی اتفاق میوفته...ولی من از به اول مطب میخوام برسم و نتیجه بگیرم! بلاخره کسی که عاشق شد و تو هچل افتاد!! ایا به اون اهداف و اون منویات درونی رسیده که از کرده خودش پشیمون نشه؟؟ البته  نوع عشق وعاشق و معشوق همه و در حال میتونه کاملا متفاوت باشه...شاید بشه گفته تا فرد عاشق تو موقعیت بغرض عاشقی گرفتار نشه نمی فهمه که تو موقعیت زجراور تلخ یا شیرینی دست و پا میزنه...و اما افسوس که ادم یه بار مجاز به تجربه است و نمیتونه با علم به اینده حال شو به نحو احسن سپری کنه...

امروز اول مهر... روز تولد وبلاگ هزاردستانه پارسال همچین روزی نوشتن تو این وبلاگ رو اغاز کردم ...البته که وبلاگ نویسی اون اویل خیلی شیرین و لذت بخش بود! و این آغاز یک دوره خاص و ویژه ای در زندگی من بوده ... و الان احساس میکنم باهمه این حرفها و حدیث ها هر موقع به اینجا سر میزنم احساس خوبی دارم ...هرچند اون اوایل ناشناس بودم واینجا لو رفت و  میخواستم یه جا دیگه به نوشتن ادامه بدم و هی ساز خدافظی رو کو میکردم و بهتر بگم اسم اینجارو میگذاشتم وبلاگ خدافظی خیلی مناسبتر بود...و الان که فکرشو میکنم دیگه چیزی واسه پنهان کردن ندارم...و میتونم براحتی حرف دلمو به دوست و آشنا بزنم...و خیلی دوست دارم مثل گذشته ها باز بنویسم حتی بهتر از گذشته ها...  

از عمر این وب نوشت هزاردستان داره نزدیک به یه سال میگذره...ومن باتمامی ناملایمات و نوسانات روحی و فکری این وبلاگ رو سر پا نگهداشتم ...اگه شما بدونید توی که این یه یکسال چها  که به من نگذشت! که حتی الان روم نمیشه آرشیو وبلاگمو باز کنم!

باید بگم و شاید باورتون نشه که یکی از اعوامل تغییر مسیر من درزندگی همین وبلاگ هزاردستان و حواشی و حال وهوای اون بوده....

شاید بگید که حرفهای من بوی اعتراف میده و شاید یه اعتراف تلخ!!

اما به این یقین رسیدم که من باید و بتونم از  این خلوتگه ..که البته دیگه همچین خلوت نیست به یه ثبات فکری و درونی برسم...چیزی که  از ابتدا بدنبال اون بودم ...شاید خیل مخاطبان وبلاگ ندونن : که نویسنده سرآغاز این وبلاگ یه آدم مجرد دربه در از همه جا بوده ...که این مشغلولیات درونی و عشق مجازی..کاررو بجایی رسوند که شد یه ادم متاهل و(باید) هدفمند!

دیگه دوران اون زمان که خودم سرگرم مسئله پوچ و بی اساس کنم گذشته!

دیگه دوران بی خیالی وخیالبافی و خیال پرستی گذشته!

دیگه نمیتونم ذهنم به هر چیزی مشغول کنم  خودمو درگیر بود و نبود!

دیگه نمیتونم یه جا بمونم و یه جا بنشینم ...

دیگه فرصتم کمه و زمان اندک...هرچند تا حالا فرصتها و زمان زیادی ازدست دادم

دیگه فصل اون عشق مجازی گذشته که اولش خیال بود..وسطش پریشانی و آخرش درد!

حالا دیگه نوبت یه عشق واقعی که فقط و فقط باید به اون فکر کنم !

خلاصه گفتم شاید همراه خوبی برای همراهان نبودم... و شاید خط فکری من با روحیات مخاطبان من در تضاد بوده و اما...

خواستم و بگم که من هستم ...