یادمه اوایلی که این صدارو شنیدم توی کافی نت نشسته بودم (اسفند 84 )...حالم بده ...حالم بده...حالم بده...!!موسیقی به اصطلاح پاپی که علاوه بر آهنگش ..اشعارش هم مشمئز کننده اس !...رو به صاحب کافی نت کردم باعصبانیت طوری که هرکی اونجا بود متوجه فریادم شد: ای بابا هر جا پا میذاریم تو تاکسی ..تو

ارایشگاه ..سر هر گذری که رد میشیم ..صدای گند این بچه(...) رو میشنویم....البته ازون به بعد هر موقعه من اونجا  میرفتم اهنگشو عوض میکرد و دیگه صدای این یارو رو نمیگذاشت...من موندم این جماعت چه جوری تو جو قرار میگیرن و حاضر میشن هر چرت و پرتی رو گوش بدن! البته بی تقصیرن خلق الله ..دوست خوبم سنگ  صبورهم تو وبلاگش نوشته بود که من بار اولی که  صدای این یارو رو شنیدم چندشم شده بود ...و بعد اونقد که اهنگهای خزعبلو یه خورد ملت دادن که تو این اوضاع درم وجوگیر که محبوبیت هم پیدا هم کرد!

البته من میدونم تواین اوضاع قاراش میش یه جوون بیستو چهار پنج ساله تازه به دوران رسیده تاریخ مصرف دار بدون هیچ پشتوانه هنری واستعداد ! چه جوری میتونه به مدت حتی کوتاهی خودشو قالب کنه...!

شما هم اگه به  سرتو زدبرای مدت کوتاهی برسر زبونا بیوفتید یه شبه ره صد ساله رو برید.. میتوتید! البته بارعایت این چند نکته ..چه جوری ؟ میگم:

1-مقداری سرمایه تا حدود یک تا دوملیون تومان جهت خرید رایت و تکثیر رایگان !

2-تشکیل یک باند مافیایی پخش و پیگیری!

3-تکثیردر امکان پرتردد و انفجاری مثل میدون انقلاب تهران!

4-زدن برچسب های ماهواره ای بر روی میکس و نمای سی دی ونوارو...

بااجرای این چند بند مختصر میتونید باداشتن عنکروالاصوترین صدا خودتو نو تو قلوب این جماعت ساده اوح جابندازید و به جرگه قارچ گونه خوانندگان پاپ امروزی بپیوندید!

تو به من خندیدی...و نمیدانستی من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم...باغبان از پی من تند دوید ...سیب را دست تو دید... سیب دندان زده افتاده به خاک...تورفتی و هنوز خش خش رفتن تو ناله کنان در گوشم میدهد آزارم ...ومن اندیشه کنان غرق این پندارم که... چرا باغچه خانه ی کوچک ما سیب نداشت!       

چند روز ی که هست که زندگیم رنگ بوی دیگه ای پیدا کرده...آره اینو دیگه میدونید...شاید بعضی بگن از چاله به چاه افتادم...اما قدر مسلم واسه تحرک و پویایی آدما و هرکسی بلاخره یه راه مشخصی هست ...البته من اینو از زبون بی زبون خودم عارضم...حقیقتش یه مدتی خیلی دلم پر بوده و میخواستم یه خورده حرف بزنم و درد دل کنم اما بدلیل امتحانات فرصت نشد...البته الانشم شاید بشه گفت دیگه دیره...ولی گذشته از این همه مقدمه چینی باید بگم من به گفته یقین پیدا کردم که ما آدما اسیر حصار بودنم خویشیم ساده تر بگم:تکلیفیمون باخودمون مشخص نیست! فقط یاد گرفتیم حرف بزنیم از نوع بسیار مفتش!!! یعنی با وجود اینکه میدونیم حرفمون درست نیست ولی واسه خالی نبودن عریضه میخوایم بدون دلیل موجه و مستدل و مستند نظر و عقیده نادرست خودمونو القا کنیم..حالا چرا اینطوریم ؟ واسه اینکه مریضیم آقا!!! مریض ..چون جز این هنر دیگه ای نداریم این میشه که هم دیگه رو خراب میکنیم و فاتحه همه چیزو میخونیم...البته شا ید حرفام بی ربط بود ولی میشه همه چیز به آسانی ربطش داد.....ادامه دارد...

بلاخره این مصیبت امتحانات هم تموم شد! تا حالا تا به این اندازه به خودم فشار نیاورده بودم..فصل امتحانات اینم تو این گرمای کویر ...فردا هم باید راهی شهر خودم بشم ...به تعداد بازدیدکنندگان وبلاگ که نیگاه کردم ...باخودم گفتم باز فصل  بلاگ نویسی رونق پیدا کرده ..همه بچه های وبلاگ نویس شاید بشه گفت دانشجویان اکثرا...فارق از امتحانات و البته تب جام جهانی این یکی دو ماهو وب گردی کننند اونم بیشتر از سر بیکاری..تا ذوق نویسندگی ...مصیبتی که من پارسال  تابستون دچارش شدم ...دنیای وب نویسی و هزار و یک درد سر !! چه اون حس و حال رومانتیک و چه یک عشق مجازی...عشقی که راه خودشو پیدا کرده....معشوقه ای گمنام توی دیار غربت..هر چند میدونم اونم مسافره ... به یه جای دور که خدا پشت و پناهش... منم  وارد یه دنیای دیگه ای شدم البته یه ذره زیادی واقعیه! چون بار سنگنین مسولیت ..همچو ن بیدار باشی که منو ازین عقب افتادگی و غلفت بیدار میکنه... و شاید اینطوری و البته باید!!بتونم زود تر با هدف تر مسیر زندیگمو ترسیم کنم....منتظر همفکری و همراهی شما دوستان هستم!

من  و تو هستیم و خواهیم بود بر بلندای عشق و نیاز!  

این کامنتی که دوست خوبم سراب عشق واسم کامنت گذاشته بود به طرز زیبایی احساس لطیفشو بیان کرده بود....

دیر زمانیست که چشمی امتداد نگاهم رو طی نکرده

سالهاست  سرم شانه های مردانه ای را لمس نکرده .. و دستهای نوازشگری موهایم را ..

سینه کسی تکیه گاه هق هق های شبانه ام نبوده . ظلمتم را  سوسوی شمعی شاعرانه روشن نکرده

 بستر خیالم عریان از سایه ی تنومند معشوقه ای .. و دستانم به بدرقه نوازش های هیچ دستی نرفته

حتی تنهائیم را کسی قسمت نکرده در لحظه های حبابی هوس

 شکوه بر لب نبردم . بغض را در گلو شکستم .. حسرت را بلعیدم

و تنهائی را به خلوت شبانه ام بردم

که مغرورانه بگویم من عاری از هر هوای و هوسی هستم

اما ..من هم یک زنم .. زنی از جنس  بلورین احساس .

از دیار شهریار ها تا شبهای هزار و یک شب قصه ها سفر کردم .

تا جلوه عاشقانه ای از بانوئی شرقی را به تصویر کشانم

چه مجنون هائی را که راهی برهوت های بی آب و علف "و  فرهاد ها را تیشه بر دست در سوگ بیستون

نمودم که سلطنت شهرزادی  خویش را ثبت در دفاتر زن بودنم  کنم

اما هنوز تنهاترینم .. هنوز عاشقترین بانوی بی معشوقه این دیارم

هنوز م گیسوانم در سر انگشت باد به رهائی کشیده میشود . نه انگشت های تو .

بیا بشکن طلس این شبارو ...بیا نابود کن این سایه هارو...

وگر تیرم زنی ...منت پذیرم ...ماه من...ای سرو بلند بالا...رویت را به ما بنما!

ناله ای در شب اثر زنده یاد مهدی سهیلی

ای یاد تو در ظلمت شب همسفر من
 وی نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشی نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وین اشک دمادم که بود پرده در من
در عطر چمن های جهان بوی تو دیدم
در برگ درختان سر گیسوی تو دیدم
هر منظره را منظری از روی تو دیدم
چشم همه ی عالمیان سوی تو دیدم
با یاد تو شادست دل در به در من
از نور تو مهتاب فلک آینه پوشست
وز بوی تو هر غنچه و گل عطر فروشست
 دریا به تمنای تو در جوش و خروشست
 عکس تو به هر آب فند چشمه نوشست
خود دیده بود آینه ی حق نگر
دانی تو که در راه وصالت چه کشیدم
چون تشنه ی گرمازده ی خسته دویدم
بسیار از این شاخه به آن شاخه پریدم
آخر به طربخانه ی عشق تو رسیدم
ام به طلب سوخت همه بال و پر من
غم نیست کسی را که دلش سوی خدا بود
در خلوت خود شب همه شب مست دعا بود
جانش به درخشندگی آینه ها بود
 بیچاره اسیری که گرفتار طلا بود
گوید که بود آتش من سیم و زر من
هر جا نگرم یار تویی جز تو کسی نیست
از غم نفسم سوخت ولی همنفسی نیست
بی نغمه ی تو باغ جهان جز قفسی نیست
غیر از تو به فریاد کسان دادرسی نیست
ای دوست تویی دادرس و دادگر من
محروم کسی کز تو جدا بود و ندانست
در گوش دلش از تو صدا بود و ندانست
 آثار تو در ارض و سما بود و ندانست
عالم همه آیات خدا بود و ندانست
ای وای اگر نفس شود راهبر من
هر پل که مرا از تو جدا کرد شکستم
هر رشته نه پیوند تو را داشت گسستم
آن در که نشد غرفه ی دیدار تو بستم
صد شکر که از باده ی توحید تو مستم
هرگز نرود مستی این می ز سر من
راه تو مرا از ره بیگانه جدا کرد
یاد تو مرا از غم بیهوده رها کرد
عشق تو مرا شاعر انگشت نما کرد
گفتم به همه خلق که این طرفه خدا کرد
بی لطف توکاری نرود از هنر من
من بی کسم و جز تو خدایی که ندارم
گر از سر کویت بروم رو به که آرم
بر خاک درت گریه کنان سر بگذارم
خواهم که به آمرزش تو جان بسپارم
اینست دعای شب و ذکر سحر من